Do more than think ทำให้ได้มากกว่าแค่คิด

Do more than exist - live.  
Do more than touch - feel.  
Do more than look - observe.  
Do more than listen - understand. 
Do more than hear - listen. 
Do more than read – absorb.
Do more than think - ponder. 
Do more than plan - act. 
Do more than talk - say something encouraging. 


ทำมากกว่าการคงอยู่ – มีชีวิต
ทำมากกว่าการสัมผัส – รู้สึก
ทำมากกว่าการดู – สังเกต
ทำมากกว่าการฟัง – เข้าใจ
ทำมากกว่าการได้ยิน – ฟัง
ทำมากกว่าการอ่าน – ซึมซับ
ทำมากกว่าการคิด – ไตร่ตรอง
ทำมากกว่าการวางแผน – กระทำ
ทำมากกว่าการพูด – พูดกระตุ้น
                 
-Sunshine Magazine
 แปลโดย http://thaiteenpoem.blogspot.com/

อดีตกรีดใจฉัน

อดีตกรีดใจให้เป็นแผล
โดนรังแกแพ้พ่ายไม่เหลือหรอ
แทงข้างหลังอีกทั้งกระทืบต่อ
แต่ไม่ขอต่อสู้รู้ว่าจน

ทำไม

อดีตผ่านมาน่าจะรู้
ว่าพี่อยู่กับเจ้าเฝ้าคิดถึง
ไม่มีเหตุให้ห่างยังติดตรึง
ไม่ลึกซึ่งถึงใจได้เชียวฤา

ฉันดีใจที่มีเธอ

ในโลกที่มีความวกวน
ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน
ที่สับสน  ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย
ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ
ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ
จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร


แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่านยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิดในใจ

รักที่สูญหาย ความรักคืออะไร

เมื่อรอยร้าวมันเกิด แม้ใจเรายังจำเรื่องเก่าๆ วันดีๆ ไม่เคยลืม ไม่เลือนลาง

บางครั้งต้องแกล้งยอมรับว่าทุกอย่างมันคือ อดีต ---> แม้ต้องเจ็บปวด

ความรักที่แท้จริง มันสร้างขึ้นมายากมาก มากจริงๆ นะ ไม่ใช่แค่ชั่วคืนหรือเพียงข้ามวันและก็ยากมากกว่าที่จะทิ้งมันไป อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าความรักของเราจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนฝากประจำ อิอิ ทำนองเดียวกันระยะเวลาไม่สามารถบอกได้ว่าความรักของเธอกับเขาจะลดลงๆ เหมือนหนี้สหกรณ์ที่เราผ่อนจ่ายรายเดือน แป่วแหว่วๆ

คาถาบูชาเมีย สำหรับคนรักเมีย

ถาคาบูชาเมีย


ภรรยานั้นหายาก ต้องลำบาก ออกรถใหม่
รับส่งแม้ใกล้ไกล ใช้หยาดเหงื่อ เพื่อน้ำมัน
ซักผ้าอย่าใช้ใคร หุงต้มไซร้ เราทั้งนั้น
ถ้าเธอรู้สึกคัน เรารู้พลัน ต้องช่วยเกา


รักเมียต้องอดทน ต้องเป็นคนเคารพเมีย
รักเมียต้องส่งเสีย อย่าให้เมียต้องสงสัย
รักเมียต้องรักเดียว อย่าได้เที่ยวไปรักใคร
รักเมียต้องทำใจ ถึงอย่างไรเธอก้อเมีย

นานาประเทศล้วน นับถือ: พระราชนิพนธ์

นานาประเทศล้วน   นับถือ
คนที่รู้หนังสือ         แต่งได้
ใครเกลียดอักษรคือ   คนป่า
ใครเยาะกวีไซร้   แน่แท้ คนดง


นี่เป็น บทพระราชนิพนธ์บทหนึ่งของล้นเกล้ารัชกาลที่ ๖ ซึ่งแสดงถึงความสำคัญ ของวรรณกรรมและการเรียนรู้เป็นอย่างยิ่ง


เห็นว่า เราคงจำต้องรักษาเอกลักษณ์ของภาษาไทยไว้ให้ดี มิเช่นนั้น ก็อาจจะมีการเปลี่ยนไปในทางที่ไม่เหมาะสมได้